روز جهانی معلم گرامی باد !
یاد معلمان دربند گرامی باد ...
13 مهر مقارن با ۵ اکتبر و " روز جهانی معلم " زمانی فرا می رسد که برخی از فعالان صنفی و مدنی آموزش و پرورش در زندان به سر می برند .
اگرچه در دولت آقای احمدی نژاد وزارت آموزش و پرورش علی رغم توافق نامه یونسکو ( ۱ ) ، به این روز روی خوشی نشان نداد ، اما امسال با توجه به وقایع پس از انتخابات ریاست جمهوری ، این روز شرایط دیگری دارد ...
دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی به صراحت و موکدا از فعالان معلمان خواسته اند که به هیچ وجه جلسه و یا بزرگداشتی در این موضوع برگزار نکنند !
حتی به دبیر کل مستعفی سازمان معلمان ایران تذکر داده شده است که در صورت برگزاری هر جلسه ، افراد شرکت کننده با هر تعداد دستگیر خواهند شد !
اگر موجودیت و هویت این روز توسط مسئولان همین نظام پذیرفته شده است پس چرا مسئولان دیگر بر اساس سلیقه و گرایش های جناحی خود روی خوشی به آن نشان نمی دهند ؟
اگر قرار باشد هر فردی که در راس قدرت قرار می گیرد مسائل و رویدادها را بر اساس فهم و تفسیر خود و نه فهم عمومی و مورد اجماع و اتفاق اکثریت جامعه ، مورد توجه قرار دهد آیا در آینده دیگر سنگ روی سنگ بند خواهد شد ؟!
آیا می توان تصور کرد دولتی زیر پای توافق نامه های بین المللی را امضا کند و دولت دیگر آن را زیر پا بگذارد ؟
آیا با این اوضاع کسی روی این کشور و حرف مسئولان آن حسابی بازخواهد کرد ؟
و شاید مسئولان تصور کرده و می کنند این مسائل با گذشت زمان فراموش می شود !
مطابق اصل بقای انرژی و ماده هیچ چیزی از بین رفتنی نیست و این دو قابل تبدیل شدن به یکدیگر هستند !
مسئولان و صاحبان قدرت باید بدانند هر کاری که انجام می دهند از بین نخواهد رفت و آثار و عوارض آن در درجه اول گریبان خود آن ها را خواهد گرفت ...
اما مساله مهم دیگر ، به فراموشی سپردن بسیاری از اصول قانون اساسی توسط این دولت است .
مسئولان خیلی سعی می کنند تا اوضاع را آرام ، عادی و تحت کنترل نشان دهند ؛ اما اگر چنین است پس این همه محدودیت و گذاشتن قید وبند نشانه چیست ؟
مسئولان را چه شده است که طاقت و تحمل برگزاری یک مراسم ساده را توسط چند معلم ندارند ؟
آیا تصور می کنند بزرگداشت روز جهانی معلم توسط چند نفر امنیت ملی را به خطر خواهد انداخت ؟
آیا محدود کردن فزآینده حصار " امنیت ملی " با توجیهات مختلف خود ناقض واقعی امنیت ملت نخواهد بود ؟
آیا این گونه برداشت ها ناقض صریح اصل 8 و 9 قانون اساسی نیست ؟
آیا اعمال این محدودیت های سلیقه ای نافی صریح اصل 26 و 27 قانون اساسی نیست ؟
آیا در بند شدن برخی از فعالان تشکل ها مانند آقایان داروی ، بداغی ، ابراهیمی ، خواستار ، مومنی و... و نگهداری آن ها بدون تفهیم اتهام آن گونه که افکار عمومی در جریان آن قرار بگیرند و دسترسی نداشتن به وکیل و سایر امکانات اولیه و... ناقض صریح اصل 32 قانون اساسی نیست ؟
آیا معلمانی که در محدوده این قوانین زندگی می کنند و هدفی جز خدمت به کشور ندارند باید با دید مجرمانه به آن ها و فعالیت های آن ها نگریست ؟
پس تکلیف اصل 37 قانون اساسی چه می شود ؟
و...
ویا این که مسئولان و صاحبان قدرت عادت کرده اند فقط از آن دسته اصولی که خوشایند آن هاست و یا منافع آن ها را تامین می کند دفاع کنند ؟
آیا مسئولان فکر نمی کنند با این گونه اقدامات شاید در آینده مجال و یا فرصت کافی را برای اجرای کامل قانون اساسی از کف بدهند ؟
جامعه و آحاد آن زمانی به قانون پای بند خواهند بود که مسئولان نیز چنین نگرشی داشته باشند .
از نظر ما " روز جهانی معلم " اختصاص به معلمان دارد و یک رویداد صنفی است و این حق قانونی معلمان است که آن را گرامی دارند و برای بزرگداشت آن مراسمی داشته باشند .این حق را از آن ها نگیرید ....
یاد معلمان دربند در روز جهانی معلم گرامی باد !
* روز جهاني معلم؛ در چهل و چهارمين اجلاس وزراي آموزش و پرورش که در تاريخ 3 تا8 اکتبر سال 1994 در شهر ژنو برگزار شد، فدريکو مايور دبيرکل وقت پيشنهاد کرد که مجمع روزي را به نام روز معلم اعلام کند. اين پيشنهاد از سوي مجمع تصويب شد،در اين اجلاس 70 وزير،27 معاون وزير و38 ناظر از 135 کشور جهان حضور داشتند. از ايران نيز هياتي به رياست محمدعلي نجفي در اين اجلاس شرکت کرده بود. اعضاي هيات ايراني عبارت بودند از سيروس ناصري، غفراني، نادرقلي قورچيان، عباس صدري، محمود مهرمحمدي و حسين معيني. هيات ايراني به اين پيشنهاد راي مثبت داد. از سال 95 به بعد، اين روز همه ساله با صدور اطلاعيه و چاپ پوستر و طرح شعار هاي جذاب در مورد اهميت کار معلمان جشن گرفته مي شود برگزاري مراسم در سطح ملي برعهده کشور ها گذاشته شده است. طرح اين پيشنهاد از سوي فدريکو مايور را مي توان چرخشي در ديدگاه هاي يونسکو نسبت به آموزش و پرورش دانست. تا قبل از اين اجلاس مشکلات آموزش و پرورش را ناشي از کمبود سرمايه گذاري هاي فيزيکي مي دانستند اما با بحث هايي که در اجلاس 44 صورت گرفت اين نظر تقويت شد که براي بالا بردن کيفيت آموزش بايد کيفيت کار و زندگي معلمان ارتقا يابد و معلم از جايگاه اجتماعي مناسبي بر خوردار شود. توصيه يونسکو به کشور هاي عضو ايجاد شرايط مناسب کار و زندگي براي معلمان و تقويت اميد و اعتماد در ميان آنها است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر