علی رضا هاشمی سنجانی
چند پرسش از مقام محترم رهبری (موضوع خطبه های جمعه 20/6 /88 )
نقد و طرح پرسش مخالفت نیست، هر چند مسئولین ذی ربط برخورد مناسبی با منتقدین ندارند!
بعد از سی سال زندگی و فعالیت اجتماعی در جمهوری اسلامی هنوز نمی دانم آیا این عمل مجاز است یا خیر؟ آیا از مصادیق امربه معروف و نهی از منکر محسوب می گردد یا خیر؟ آیا و آیاهای دیگر ....!؟
الف ) حضرت آیت الله شما در خطبه های 20/6 می فرمایید؛ نظام با دگراندیشان کاری ندارد ولی جریانی که به معارضه و ضربت زدن روی می آورد و بر روی انقلاب شمشیر بکشد، همچنان که در هیچ جای دنیا تحمل نمی شود، در ایران نیز، نظام در دفاع از خود با او برخورد قاطع خواهد کرد، حضرتعالی مصادیقی نیز ذکر نمودید، این که اگر کسی و جریانی دنبال خشونت نرود، برای برهم زدن امنیت و آسایش جامعه تلاش نکند، با مبانی نظام معارضه نکند و دنبال دروغ پراکنی و شایعه سازی نباشد، در فعالیت ها و ابراز عقاید خود آزاد است و هیچ کس با او کاری نخواهد داشت.
1- پرسش اول بنده این است که موارد فوق الذکر توسط کدام فرد یا نهاد و با کدام معیارها بررسی می شود؟ آیا تشخیص صاحبان قدرت معیار دروغ بودن مطالبف شایعه گری، خشونت آمیز بودن فعالیت ها و یا برهم زننده امنیت خواهد بود؟!
درنبود قوه قضائیه مستقل، عدم وجود دادگاه های منصفانه و با حضور هیات منصفه آیا می توان عدالت را جاری ساخت!
ما معلمان در سال 85 در تجمعی کاملا مسالمت آمیز و صد درصد صنفی، با اتهام سنگین امنیتی روبرو شدیم و بیش از 50 سال زندان ( درمجموع) برای ما صادر شد! پرسش خود را تکرار می نمایم، آیا نباید طرف سومی بین صاحب قدرت و منتقدین ( مخالفین) قضاوت کند؟
2- معارضه با مبانی نظام هم پرسش دوم من است، بنده خواهان آزادی سیاسی بیشتر و نظارت جدی تر بر عملکرد مسئولین نظام هستم، بیان صریح این مطالب معارضه با مبانی نظام محسوب می شود؟ آیا نظر بازجویان صحیح است که جرم ما را سنگین تر از دشمنان می دانند ( می گویند شما منافقانه اصل نظام را هدف گرفته اید) ؟!
پرسش من این است بنده و امثال بنده چگونه می توانیم خواسته خود را پیگیری نماییم؟!
ب) حضرتعالی وجود دوست و دشمن را برای هر حکومتی، مساله ای طبیعی دانسته و می فرمایید؛ هیچ حکومتی در جهان نیست که مردم داخل یا خارج آن کشور همه با او خوب یا همه با او بد باشند، مهم این است که دقت شود مخالفان و موافقان هر حکومت چه کسانی هستند؟
3- پرسش سوم بنده این است که چرا فقط از مخالفین و موافقین خارج از مرزها سخن گفتید!( صهیونیست ها غارتگران و استعمارگران بین المللی از مخالفین و ملت های مسلمان و انقلابی از موافقین) پرسش این است افرادی همچون منتظری، صانعی، بیات، اردبیلی، سروش، کدیور، مهاجرانی، کروبی، موسوی، خاتمی، خوئینی ها، نبوی، بهشتی، ملکیان، جلایی پور، آقاجری، ایازی، قابل، تاج زاده، مرعشی، ... در زمره شمرها هستند؟!
آیا این منتقدین نبایستی حق تشکل یابی، اعتراض های مسالمت آمیز و امکان ارتباط با مخاطبین خود را داشته باشند؟ آیا به صرف وجود چندان دشمنان خارجی، هر مخالفتی در همان راستای دشمنی تحلیل می شود؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر