چندی پیش در کلاس نشسته و به پنجره های کلاس خیره شده بودم .
در این فکر بودم که اساسا این حفاظ های ( توری های ) فلزی و زشت را برای چه به این پنجره ها الصاق کرده اند ؟
به خاطر ایمنی ...
به خاطر فرار نکردن دانش آموزان ...
به خاطر آن که دانش آموزان آشغال و یا زباله به بیرون پرت نکنند ...
به خاطر آن که در مدارس دخترانه " شاداب سازی " شود !
آیا ما مربیان و معلمان از بیرون به مدرسه نگاهی انداخته ایم ؟
آیا این جا مکانی برای ساختن و رشد شخصیت و روح انسانی هایی است که قرار است فردا جایگزین دیگران شوند ؟
آیا مدارس به اندازه بالکن یک ساختمان که شهرداری آن را به نوعی آبرو و زیبایی شهر می داند لایق توجه و زیبایی نیستند ؟
آیا ارزش مدرسه از یک پارک هم کم تر است که سال هاست حصارها را برداشته اند ؟
آیا مقاوم سازی و زیبا سازی با یکدیگر تعارض دارند ؟
یادداشت زیر از آقای " مهندس علیرضا سعیدی " دبیر جمعیت کاهش خطرات زلزله ایران و مدرس مدیریت بحران است که در نگاهی کارشناسانه و با توجه به تجارب آتش سوزی و سوختن دانش آموزان خواسته است که حداقل حفاظ از طبقه اول مدارس حذف شود .
امید که مسئولان در حرکتی فراگیر و ملی به این خواسته جامه عمل بپوشانند :
" در سالهای اخیر بحث سوختن دانش آموزان مدارس در روستاها و شهر های مختلف به داستان غم انگیز و تکراری بدل شده است. سال گذشته در بازدیدی که از مدارس سوخته ایران داشتم به نکته بسیار مهمی برخوردم که در دوره آموزشی که در کنفرانس بین المللی مدیریت بحران آن را مطرح نمودم .
بحث ارتقاء سطح ایمنی مدارس در تمامی ایران نه تنها امری لازم که قطعا واجب است اما نکته بسیار مهم دیگری که می توانسته است در اکثر آتش سوزی های روی داده از مرگ و سوختگی شدید کودکان دانش اموز جلوگیری نماید حذف حفاظ های پنجره های مدارس در طبقه اول بوده است .
تمامی کلاسهای مدارسی که دانش آموزان در ان ها دچار سوختگی و مرگ شده اند دارای حفاظ پنجره بوده اند و دانش آموزان در زمان حادثه در این کلاسها به همین جهت محبوس شده اند . "
بیائیم در یک طرح ملی حفاظ ها را از پنجره های مدارس حذف کنیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر