نگاهی به مناظره های تلویزیونی ...تاکتیک و یا استراتژی !

چندی است که بازار مناظره های تلویزیونی داغ شده است .


از منظر متدولوژی جریان های سیاسی و گذار از یک جامعه سنتی به یک جامعه مدنی این قضیه می تواند امری مثبت به شمار آید .


قبلا هم گفته ایم که ظرفیت سازی برای گفت و گو و اقناع افکار عمومی در یک پروسه آزاد و دموکراتیک تحولی مثبت و قابل احترام است .


اما در تحلیل این مساله باید اول این سوال را مطرح کرد که این مناظره ها با چه هدف و یا اهدافی صورت می گیرند ؟


1-در جامعه ما رسم شده است که نزدیک به موسم انتخابات حاکمیت ( دولت ) قدری با مردم مهربان تر می شود و پس از پشت سرگذاشتن آن ، روابط به حالت قبل بر می گردد !


در واقع حاکمیت با تحلیل رفتار شناسی گروه ها و برآیند آن در جامعه با نگاه به گذشته و نیز با آگاهی از " حافظه سیال و زودگذر تاریخی ملت ایران " سعی می کند تا معادلات خود را به تدریج به مرحله اجرا بگذارد .


اگرچه با گسترش روزافزون تکنولوژی های ارتباطی و انقلاب در " فضای رسانه ای " و " بالا رفتن طبیعی سطح توقعات و انتظارات شهروندان " دیگر این مساله نمی تواند ابزاری کارآمد برای ادامه روال گذشته باشد .


آیا برگزاری این گونه مناظره ها به علت صدور بیانیه های آقایان موسوی و کروبی و احترام به نظرات آن ها صورت گرفته است و یا این که در پیش بودن " بهمن " موجب اتخاذ این تاکتیک شده  است ؟


می توان گفت ...
اگر حاکمیت احترامی برای این دونامزد ریاست جمهوری قائل بود زودتر از این و در بیانیه ها و اطلاعیه های قبلی آن دو به اتخاذ چنین موضعی دست می زد !


در واقع آیا هراس از آینده و بیم تکرار حادثه ای چون 25 خرداد موجب اتخاذ چنین موضعی گردیده است؟


2-آقایان موسوی و کروبی در دو بیانیه مشخص و بدون ابهام ، به ارائه 5 راهکار برای برون رفت از وضعیت موجود پرداخته اند .


حاصل مشترک این دوبیانیه در مواردی کاملا جزئی ناظر بر یک روح و انسجام مشخص است .


مواردی نظیر اجرای کامل قانون اساسی و احترام و التزام عملی به حقوق ملت در برابر حاکمیت، مسئولیت پذیری افراد مسئول در مقابل اختیارات و اقدامات خود ، آزادی زندانیان سیاسی و مطبوعاتی ، آزادی فعالیت احزاب و نهادهای مدنی و.. -که البته همه این ها در اصول قانون اساسی مورد تاکید قرار گرفته اند- ، خارج کردن رسانه ملی از انحصار یک تفکر خاص و... مخرج مشترک این بیانیه ها و قبل از آن بوده اند .


اما سوال این است که آیا واقعا اقدامات عملی و قانع کننده در این راستا صورت گرفته است ؟


پس از گذشت ماه ها از صدور و اعلام مواضع این دو نامزد اصلاح طلب کدام گام عملی برای برداشت این دیوار بی اعتمادی اتخاذ شده است ؟


اگر واقعا آن گونه که آقای زاکانی در مناظره با آقای اطاعت گفت حرمت این نامزدها باید نگاه داشته شود پس پخش چندین باره شعارهای موهن و تاسف برانگیز نسبت به آقایان موسوی و کروبی و خاتمی از این رسانه به اصطلاح " ملی " چه معنایی می تواند داشته باشد ؟


نسبت دادن الفاظ سخیف و بی مایه از سوی یک سخنران مذهبی نسبت به شهروندان و پخش چند باره آن از سوی این رسانه با کدام رفتار سیاسی معقول و منطقی تطابق و همخوانی دارد ؟


کدام یک را باید باور کرد ؟


( البته شاید بتوان گفت که ما ایرانی ها قبل از آن که وارد فاز گفت و گو شویم قبلا باید توانایی های فیزیکی و سخت افزاری منهای عقل و منطق را به رخ یکدیگر بکشیم و یا در صورت نجابت تاکتیک " قهر " را در پیش بگیریم ! )


سخن آخر :


اگر انجام این گونه مناظره ها متکی بر یک نهادینه شدن یک " استراتژی پایدار " در مناسبات میان فردی است و به منظور مدیریت مقطعی بحران صورت نمی گیرد و نیز به زعم اصحاب قدرت برای فرونشاندن التهاب و پتانسیل اعتراضی به منظور " رد کردن گردنه " صورت نمی گیرد و یا در یک تحلیل بدبینانه با هدف " چهره سازی برای پوشاندن چهره های اصلی " انجام نمی شود این قبیل اقدامات امری مثبت و روبه جلو است ، در غیر این صورت و در نهایت غیر از بلندتر کردن دیوار " بی اعتمادی " و " پیچیده تر کردن بحران مشروعیت " عاید دیگری را نصیب طراحان  آن نخواهد کرد ...